OUTRA HISTORIA DA GUERRA

Neste terceiro relato da serie “Relatos da República”, Luis da Roxa nos achega unha historia real de amor prohibido en tempos da guerra que aconteceu nunha familia de Vigo que fora a vivir para Madrid.

“Moitas historias de amor tormentosas similares a esta se viviron naqueles días convulsos de antes da guerra e na guerra incivil. Unha de estas historias é a de unha moza burguesa de quince anos, dunha familia galega afincada na capital do estado, de clase máis alta que media e namorada do seu mestre de piano, un home de trinta anos, guapo, burlón, divertido, pero o mesmo tempo reservado, como si agochara un secreto.

Ela era divertida e sen pelos na lingua e un día lle dixo o rematar a clase, que o normal era que os homes se declarasen as mulleres, pero que como era anormal, lle confesaba que o amaba e que si el, segundo lle dixera nunha ocasión, non era partidario do matrimonio pola igrexa nin con papeis, se non do amor totalmente libre, se colgaría do seu brazo e se marcharía a vivir onde fora na súa compaña, dáballe igual que nunha cova ou nunha chabola. El riuse e chamouna novelista, pero ela lle replicou, ofendida, que aquilo non tiña nada de gracioso e que lle falara moi en serio.

El abrazouna e se bicaron, pero ela tivo a irritante sensación de que a trataba como unha nena caprichosa a que se intenta convencer con arrumacos de que o seu desexo é inalcanzable. Sen embargo, non se deu por vencida e coa súa teima, conseguiu que lle prometera que cando cumprira dezasete anos, vivirían xuntos, aínda que a el lle preocupaba o que lles diría entón aos seus pais, pero ela dixo que lles deixaría unha nota explicándolles que se marchara co home da súa vida para non morrer de amor lonxe del.

Uns días despois o mestre non acudiu as clases. Ela o esperou ansiosa, trabando nas uñas e facendo un carreiro o balcón e ver a rúa, por ver si aparecía. Pero a que chegou foi a porteira con unha carta que lle dera unha moza, pedíndolle que lla entregara na man. Correu a encerrarse no cuarto e abriu o sobre.

“Querida Felisa, esta carta que che mando pola mediación de miña irmán e para dicirche adeus para sempre. Axiña terás novas de porque é imposible que sigas sendo a miña alumna e eu o teu mestre.

Sempre te recordarei con cariño e tenrura. Ti sen dúbida me esqueceras ou quizais as veces me recordes cando toques “ a comparsita” que che gusta tanto como a min me desgusta.

Ten por seguro que, si os días que vivimos foran outros, te raptaría co teu permiso e gusto, pero agora teño compromisos ineludibles e outros amores e deberes. Ámote, e certo, créeo”.

Ao día seguinte a espertaron os gritos da súa nai e do seu pai e da cociñeira e das outras mozas do servizo, por que na primeira páxina do xornal viña unha foto de Xaime, o mestre de piano, por asaltar a tiros un banco. Foi detido e aínda que non despegou os labios durante os interrogatorios, se daba por feito que pertencía a organización seme clandestina anarquista da FAI.

O seu pai abrazouna dicíndolle que non quería pensar no que podía ter feito aquel maldito pistoleiro terrorista. Ela díxolle que o amaba, que o quería máis que a súa vida, máis que a ninguén e que fora el quen a convencera para que non fuxira a vivir con el a súa casa, aínda que ela llo suplicara de xeonllos. “Pero o farei un día. Fareino por riba de todo e de todos”.

O seu pai sacou o cinto e a golpeou coa correa con toda a rabia e de xeito brutal, na cara , na cabeza, mentres ela ría e ría, o mesmo tempo que manchaba toda a cara coa sangue que saía do seu corpo.

Despois o seu pai chamou a madama Ponthieu, a institutriz, unha viúva pícara de aspecto monxa, e lle comunicou que quedaba despedida pola súa neglixencia en canto por non saber estar o tanto do que acontecía nas clases de musica da filla. Pero a madama non se inmutou, pois sabia que aquilo era un cabreo daquel tarado, e entre ela e a súa nai, toda asustada levaron a rapaza Felisa a darlle un baño de auga fría.

Aquela noite a rapaza tirouse polo patio de luces cun cartón colgado do pescozo, que con letras grandes poñía: ESPÉROTE NO CEO, OS QUE AMAN COMO EU A TI, NON VAMOS O INFERNO.

Hai moitas historias calamitosas  como esta de Felisa e o seu mestre de piano, acaecidas duran a guerra incivil española, tantas que con elas podiamos encher cen bibliotecas. Pasan e pasan os anos e os séculos e non hai nada novo baixo a lúa e o sol, pois o mesmo acontece e se repite incesantemente de maneira distinta ata o fin dos tempos”.

Luis Chapela Bermúdez , inverno 2017, Tirán

Luis Chapela Bermúdez, "Luis da Roxa" de Tirán
+ artigos

Deixa a túa resposta

O teu correo electrónico non será publicado. Os campos con * son obrigatorios

Podes usar estas etiquetas e atributos en HTML: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

Información básica sobre protección de datos Ver más

  • Responsable A Illa dos Ratos.
  • Finalidad  Moderar los comentarios. Responder las consultas.
  • Legitimación Tu consentimiento.
  • Destinatarios  Dinahosting.
  • Derechos Acceder, rectificar y suprimir los datos.
  • Información Adicional Puedes consultar la información detallada en la Política de Privacidad.